Παίδες,
πρέπει να σας πω μια ιστορία. Οπότε κάθεστε, φτιάχετε καφέ ή βγάζετε μπύρα από το ψυγείο, ανάβετε τσιγάρο, κάτι για να υπάρχει η αίσθηση της απόλαυσης ή ανακούφισης, όπως το βλέπει κανείς τελώς πάντων. Όπως μας λέει και ο τίτλος, θα πούμε μια ιστορία για μια ανεκπλήρωτη αγάπη, ένας έρωτα που τελείωσε πριν καν γεννηθεί. Αυτό που έχουν όλες οι ανεκπλήρωτες αγάπες και οι έρωτες κοινό είναι πως υπάρχει πάντα ένας λόγος γιατί δεν εκπληρώνονται, μικρός, μεγάλος, σοβαρός ή γελοίος, κάποιος λόγος.
Είναι λοιπόν, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δυο φίλη, ένα αγορί και ένα κορίτσι. Το κόριτσι στην αρχή της ιστορίας είναι κάπου στα μέσα των 20, αλλάζει τις πρώτες της δουλείες, ανασφάλειες, φρέσκο-πήρε πτυχίο. Ξέρετε τρυφερούδι. Άτυχο λίγο με τα αγορία, ας την ονομάσουμε Μαρία. Το αγόρι είναι στα 30άντα κάτι, καλό παιδί, με κάτι κολλήματα αλλά καλό παιδί, ας τον πούμε Γιώργο. Ο Γιώργος το γούσταρε το Μαράκι, αλλά κάπως μια της φερόταν λες και ήταν μικρό παιδί, μια έκανε υπερβολές με σεξουαλικά υπονοούμενα. Αγόρι θα μου πείτε. Αλλά το κορίτσι, όπως είπαμε άτυχο, ήταν λίγο πιο ρομαντικό να το πούμε. Μη παρεξηγηθούμε, η Μαρία τον λάτρευε τον Γιώργο, πολύ. Την έκανε να χαμογέλαει, να γελάει με την ψυχή της, να ξεχαστεί, να νιώθει όμορφα. Αλλά την τρόμαζε, επίσης πολύ και έτσι δεν του είπε τότε τι ένιωθε. Μια μέρα της την πέφτει, ας πούμε λίγο άγαρμπα ο Γιώργος και η Μαρία επειδή ένιωθε πως δεν την σεβάστηκε, και πως εκεί που τον θεωρούσε καταφύγειο της, της καταπάτησε την εμπιστοσύνη που του είχε, σταμάτησε να του μιλά. Ούτε μηνύματα, ούτε τηλέφωνα, ούτε facebook. Ήθελε να κρατήσει τις καλές στιγμές. Το είχε ανάγκη, όπως όλοι μας εξάλλου.
Ο Γιώργος δεν κατάλαβε και προσπαθούσε να επικοινωνήσε με κάθε τρόπο να της πει “Κοριτσάκι μου, ξέρω ότι σου τα έχω πρήξει αλλά σάγαπώ πολύ και θέλω να ξαναγίνουμε φίλοι όπως παλία. Μου λείπεις τόσο πολύ! Νιώθω ένα κενό από τότε που σταμάτησες να μου μιλάς. Πάρε με τηλέφωνο σε παρακαλώ. Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις γιατί εξαφανίστηκες. Απλά θέλω πίσω την φίλη μου. Θα περιμένω. Σ’αγαπώ πολύ.”
Τίποτα η Μαρία. Ή μάλλον, στενοχώρια και πικρό κλάμα η Μαρία, περνούσε δύσκολα. Συμβιβάστηκε να κάνει δουλείες για την επιβίωση που δεν της αρέσαν. Περίεργα αφεντικά. Γενικά, σε ένα κορίτσι 25 χρόνων, πολλά μπορεί να φαίνονται βουνό. Λογικό. Ο Γιώργος επέμενε όπως μπορούσε. Αλλά η Μαρία είχε κλειστεί στον εαυτό της. Δεν ένιωθε ασφαλής και το έρηξε στην δουλεία για να πραγματοποιήσει τα όνειρα της. Και είχε όνειρα, όπως έχουμε όλοι σε αυτή την ηλικία.
Αντέδρασε στα μηνύματα και τις προσπάθειες επικοινωνίας του Γιώργου μετά από τέσσερα χρόνια: “Good to see you are fine 
P.S. Ξέρω πως ήμουν απότομη. Δεν θα με δικαιολογήσω για το γιατί. Long story.” Δεν άντεχε να του τα πει, ήξερε βαθία μέσα της πως δεν θα την καταλάβει ποτέ, θα την πει υπερβολική και των άκρων, όπως και έκανε όταν πήρε η Μαρία την απόφαση να του μιλήσει. Δειλά δειλά, όλο και κάτι του έλεγε, αλλά ο Γιώργος είχε μείνει με την ιδέα που είχε για την Μαρία, πως είναι κοριτσάκι. Είχε να την δει και πλέον οχτώ χρόνια. Δεν ήξερε τι είχε γίνει στη ζωή της Μαρίας, αλλά επειδή χαιρόνταν που μιλούσανε, δεν έδωσε και πολύ σημασία.
Κάπως το έφεραν τα πράγματα και ξαναβρέθηκαν. Ο Γιώργος μέχρι και αεροπλάνο πήρε από άλλη χώρα για να την δει. Περάσαν ένα όμορφο απόγευμα και βράδυ, του ανοίχτηκε το κορίτσι. Αλλά ο Γιώργος πάλι της την έπεσε με τον ίδιο τρόπο όπως τότε. Η Μαρία απογοητεύτηκε πάρα πολύ. Πήρε όλο το θάρρος που είχε μέσα της, τον φίλησε με όλη την αγάπη που μπορούσε να βάλει στο φιλί της, με μια καρδία που πήγε να σπάσει, και του ζήτησε να την ξεχάσει. Ο Γιώργος δεν κατάλαβε. Και τι να καταλάβει άραγε; Πως στα οχτώ χρόνια οι άνθρωποι εξελίσσονται, αλλάζουν, διαμορφώνονται, ή όλα ή κάνενα από αυτά;
Η Μαρία τον σκεφτόταν. Προσπαθούσε να τον καταλάβει. Έβλεπε όνειρα. Πέρασαν μέρες, μπορεί και εβδομάδες και είπε να του δώσει και να τους δώσει μια ειληκρινή ευκαιρία. Μπορεί να μην έγινε κατανοήτη απλά, και να πρέπει να προσπαθήσει αλλίως.
“Ήσουν το καταφύγειο μου. Εκεί που ήμουν ασφαλής. Εξαφανίστηκα για να μη νιώσεις πως σε εκμεταλλεύομαι γιατί ήμουν σίγουρη πως θα με άφηνες. Σου μιλούσα στο αμάξι και δεν ξέρω καν τι επίδραση είχαν όσα είπα . Ήθελα εκείνη την στιγμή απλά να παρκάρεις να βγούμε από το αμάξι και να μου πεις στα μάτια τι νιώθεις αν δεν ήταν μόνο σεξουαλικό. Σου έγραφα το τι σκέφτομαι, πόσο ήθελα απλά να μας βγει εκείνο το παραμύθι και αφού είδα πως ίσως από αμηχανία το πήγαινες μόνο στο σεξ, την κοπάνησα.”
Δεν γνωρίζουμε αν αυτό έκανε κάποιο καμπανάκι να βαράει στο μυαλό ή στην καρδία του Γιώργου. Mπορεί, μπορεί και όχι. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι πως δεν ένιωσε κάτι με εκείνο το φιλί της Μαρίας, συνέχιζε να της λέει πως την αγαπάει, χωρίς να τον ενδιαφέρει τι δουλεία κάνει, τι της αρέσει κτλ. να γνωριστούν στο κάτω κάτω λίγο καλύτερα, να ερθούν κοντά ξανά. Να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο Γιώργος είχε πίεση στην δουλεία και με τις προπονήσεις του, που να βρει χρόνο να τα σκεφτεί αυτά τα πράγματα. Τα θεώρησε απαιτήσεις ανεύ λόγου, παράπονα και γκρίνιες ότι ήθελε να χτίσουν κάτι ανάμεσα τους ή μάλλον να το ξαναχτίσουν. Αν και εφόσον κατάφερνε να βρεθούν ξανά, όλα αυτά θα λυθούν, πίστευε και διαμόρφωσε στο μυαλό του μια εικόνα για την Μαρία, ενός κορίτσιου που θα το παίξουμε λίγο για να δούμε πως κολλάει παρά του ανθρώπου που έγινε η Μαρία. Η κοπελα της ιστορίας μας, είχε καρίερα, και ήταν επιτυχημένη, πολύ, αλλά ο Γιώργος επειδή δεν ήθελε να απασχολήει το μυαλό του, δεν έδωσε σημασία. Άντε δυο τρια emoticons κάθε μέρα, να την κρατάμε. Κορίτσι είναι, θα κολεκευτεί, και αφού του εξέφραζε τι νιώθει, την είχε σίγουρη.
Η επικοινωνία τους γινόταν όλο πιο δύσκολη, με παρεξηγήσεις διότι, ο Γιώργος θεωρούσε πως δεν έχει χρόνο να πάρει την Μαρία ένα τηλέφωνο, είχε δουλεία, όπως είπαμε. Mια μέρα, είχε νέυρα ο Γιώργος, της στέλνει τα καθιερωμένα emoticons και κάπως ξέφυγε η συζήτηση, και άρχισε να φέρεται απαξιωτικά στο “κοριτσάκι του”. H Μαρία ήδη του είχε πει πως δεν περιμένει κάτι από εκείνον, αλλά ο Γιώργος που να δώσει σημασία. Το είχε λέμε. Συνέχισε να του μιλά “το κοριτσάκι” και έτσι δεν υπολόγισε καν ένα διαφορετικό σενάριο ο Γιώργος. Εξάλλου μια γκόμενα είναι όπως όλες οι άλλες.
Η Μαρία αφού έκατσε ψύχραιμα και αφού τον άφησε να της δείξει πως εκείνος εννοεί τον διάλογο, του είπε λίγο πιο ξάστρες κουβέντες, ξήγα, όπως θα το λέγαμε αλλιώς, μήπως και συνέρθει και μπορούσε εκείνο το “ας το δοκιμάσουμε” να σωθεί. Αλλά ο Γιώργος δεν ήθελε να ακούσει, δεν την έπαιρνε στα σοβαρά. Μια στιγμή στις συζήτησεις τους ο Γιώργος ομολόγησε πως έπρεπε να συμβιβαστεί πως δεν μπορούσε πάντα να περάσει το δικό του, και πως δεν μπορούσε να έχει αυτό που ήθελε. Το θυμήθηκε η Μαρία, εξάλλου όλα ήταν γραμμένα σε Viber και Facebook chat.
Άφησε κάτι καυτά δάκρυα να τρέξουν, περπάτησε κάτι χιλιόμετρα για να αδειάσει το μυαλό της, έκανε την καρδιά της πέτρα και του είπε το εξής: “Δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε. Δυστυχώς είμαι πολύ διαφορετική από αυτό που θυμάσαι και αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από όσα μας ενώνουν ερωτικά και φιλικά. Προχώρα, και κάνε τους δυο μας την χάρη να με ξεχάσεις. Θα είναι μια ωραία ανάμνηση. Χάρηκα που σε γνώρισα, δεν χάρηκα καθόλου με όσα μου θύμισες. Καλή τύχη!”
Δεν γνωρίζουμε τι σκέφτηκε ή ένιωσε ο Γιώργος, η Μαρία πάντως ένιωσε μια ανακούφιση, χαμογέλασε, έβαλε αγαπημένες μουσικές και βγήκε με φίλους γιατί η ζωή συνεχίζεται.
